هنوز چند روزی از اعدام «احسان فتاحیان» نگذشته است که خبر می رسد رژیم اسلامی قصد دارد یکی دیگر از فعالان کرد به نام «شیرکوه معارفی» را اعدام کند.
طبق معمول شمارش معکوس شروع می شود، چند وبلاگ نویس در این رابطه می نویسند و می گویند که ما «نباید» بگذاریم که رژیم این فرد را اعدام کند. سایت های رادیو فردا، رادیو زمانه، صدای آمریکا، روز و بقیه در این ارتباط خبرهایی را منتشر می کنند. موضوع داغی در بالاترین ایجاد می شود. کارشناسان حقوق بشر در بی بی سی و صدای آمریکا در این راتباط سخن می گویند. کارشناسان سیاسی از خوی وحشی جمهوری اسلام صحبت می کنند.
روز اعدام فرا می رسد، جمهوری اسلامی مثل آب خوردن اعدام می کند، بخش خبری بیست و سی خبر اعدام یک عضو گروهک محارب و تجزیه طلب را اعلام می کند، سازمان های حقوق بشری این اقدام را محکوم می کنند، موضوع داغ با عنوان فرد مورد نظر اعدام شد در بالاترین ایجاد می شود، لینک های مربوط به اعدام شخص مورد نظر جز بهترین لینک های روز می شود. کامنت های پر از خشم و نفرت در زیر لینک ها به چشم میخورد و ………………
اما تمام این ها دو روز پس از اعدام تمام می شود و باز روز از نو و روزی از نو. داشتم خبرها را می خواندم دیدم عده ای از دوستان نوشته اند که نباید بگذاریم رژیم «شیرکوه» را اعدام کند، واقعا آیا ما قدرت این رو داریم که از اعدام شدن عزیزان مان جلوگیری کنیم؟تاکنون بسیاری از عزیزان ما جان خودشان را در راه رسیدن به آزادی از دست داده اند، عده ای هم در این راه توسط رژیم دستگیر و به مجازات اعدام محکوم شده اند، تنها کاری که ما می توانیم بکنیم این است که زمان اعدام این افراد را اطلاع رسانی بکنیم و به مجامع بین المللی گزارش بدیم اما آیا این فقط کافیست؟
آیا فقط آه کشیدن کافیست؟ لابد انتظار داریم که آه ما دامن رژیم و مسئولینش رو بگیره، باید قبول کنیم که آه مظلوم هیچ وقت دامن ظالم رو نمی گیره، این خود مظلوم است که باید دادش را از ظالم بستاند، تاریخ هم گواه این مدعاست که هیچگاه هیچ مظلومی تنها با آه کشیدن نتوانسته دادش را از ظالم بگیرد.
رژیم اسلامی که از اعدام کردن ابایی ندارد، دنیا هم که فقط محکوم می کند، ما هم که فقط نظاره گر هستیم، آیا گمان می کنید تنها نظاره کردن کافیست؟ فکر نمی کنید که باید یک تغییر رفتاری بدیم؟ فکر نمی کنید که اعلامیه های پی در پی مبنی بر پرهیز از خشونت مزدوران رژیم را وقیح تر و جری تر کرده باشد؟
هر روز یک حزبی اعلامیه صادر می کند که مردم خشونت به خرج ندید، آرام باشید. آخه چطور میشه آرام بود؟ هر روز یکی را اعدام کنند بعد آرام باشیم؟ یکی از این به اصطلاح عقلای قوم بیاید به ما بگوید که در کجای دنیا با آرام بودن توانسته اند رژیم خونخوار و سفاکی مثل جمهوری اسلامی را وادار به تغییر رفتار کنند؟
آخر و عاقبت این سکوت و آرامش چیست؟ قرار است ما با ادامه دادن این سکوت به کجا برسیم؟ من گمان نمی کنم ما با این سکوت بتوانیم به جایی برسیم جز این که عده ی زیادی از مردم جون خودشون رو از دست بدن.
گامرون
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر